Zondag 21 november

Zondag 21 november:

Begrafenis Brigitte

Toto komt me ophalen om 9.30 om naar de begrafenis van Brigitte te gaan, we gaan met een volle auto, na 1,5 uur rijden komen we aan bij haar woning, de kist ligt midden in een pad, met een tent eroverheen, de familie zit eromheen, daar achter zijn veel stoelen op gesteld ook weer onder tenten. Ondertussen loopt het verkeer van mensen nog door de verdrietige mensen heen, het is nogal onwerkelijk. Ik begin ook acuut te huilen. We moeten lang de kist waarvan de deksel tot aan de middel van het lichaam van glas is. Vluchtig kijk ik maar herken haar niet, voor de tent als ik eenmaal terug op mijn plaats zit, zie ik dat er een foto hangt van haar, vredig en glimlachend zoals zij altijd was. Opeens zie ik dat ze het Theatre Embassy T-shit aan heeft die ik haar vorig jaar heb gegeven! Tranen komen weer op…. Achter mij zit Bibiche, haar kook-maatje, hoogzwanger, volledig van de kaart van verdriet. Het is heel naar om te zien, langzamerhand komt de crew van Basal’ya Bazoba ‘binnen’ druppelen, iedereen is zichtbaar aangedaan. Het is ook zo onwerkelijk. Zo’n lieve vrouw, zo hard gewerkt, nooit geklaagd, laat 2 kinderen achter die nu voor zich zelf moeten zorgen. Er wordt geld ingezameld voor de familie, ik geef veel in de hoop dat dit hun voor een tijdje zal helpen. Er wordt muziek gedraaid, en iedereen die langs de kist loopt, huilt en zingt, jammerend over de kist heen, op het ritme van de muziek, met een plastik verpakte roos (van Chinese makelaardij natuurlijk) in de hand waarmee ze op de kist slaan, ritueel van vroeger om de vliegen weg te jagen. Ik kijk mijn ogen uit als ze niet vol tranen zijn. Opeens begint de pastoor met zijn betoog, gevolgd door de Lingala vertaler. Beiden worden versterkt, hun geschreeuwd komt uit opgeblazen boxen, het is ondragelijk voor de oren, de ene is nog onverstaanbaarder dan de andere, Dieu dit, Dieu dat…. Onbegrijpelijk…. mijn verdriet slaat langzamerhand om in ag ressie, hoe kun je dit doen? Maar niemand om mij heen schijnt daar last van te hebben.

Een vals spelend synthetiser en een uit de maat zingende koor sluit af omdat het gaat regenen, iedereen gaat weg omdat als het hier regent, dan kun je niet meer weg door de blubber… dus gaan wij ook bij de moeder van Toto naar binnen, die aan de overkant woont, iedereen van de crew is binnen, er wordt druk in het lingala gesproken over wie het hardst gehuild heeft en lacht erover. Zij hadden ook allemaal gezien dat ik ook gehuild had, en vonden dat opmerkelijk. Na een tijdje blijkt dat de kist al weg is, we hadden mee moeten rijden maar het is te laat. Van Guy-George hoor ik dat ze daar niet graag naar toe gaan omdat er altijd ongelukken zijn, het bijgeloof heerst tot aan de laatste eer…

De moeder van Toto is aan het koken voor ons en we gaan naar een ‘café’ in de buurt om een cola te drinken. Iedereen komt daar naar toe, we zijn met z’n 20-en ongeveer, er ontstaat een opmerkelijke afzeik-battle tussen het rechter deel van de tafel en het linker deel, het is super lachen, al snap ik niets van de grapjes, maar iedereen ligt onder de tafel van het lachen, 4 jongens zeggen feilloos tegelijk een zin over de andere 4 jongens aan de overkant, en zo vice-versa, het duurt wel een half uur, echt leuk om mee te maken. Het eten komt en de dochter van Brigitte komt langs met Bibiche en er wordt geld aan haar gegeven, ze ziet er afwezig uit, allicht, Bibiche ook, ondertussen zitten de jongens nog steeds te battelen, weer een onwerkelijke scene! Ik condoleer haar ook namens iedereen uit Europa en wens haar veel sterkte. Dan komt de familie langs, en nog wat neven …. Allemaal geld komen ze halen, dat is een manier om weer wat te scoren….

Om 17u rijden we naar huis, ben kapot, Daan en Hans blijken nog steeds niet vertrokken te zijn naar Mukila en ik kan opeens mee op maandag! Ik besluit dat te doen! Voor een paar dagen, het is de eerste keer dat ik Kinshasa echt uit ga, naar de brousse. Ik maak een huiswerk mailtje voor Toto, Guy-George en Maurice…. Daan gaat even snel diesel halen voor de volgende dag, hij komt maar niet terug, via de twitter lezen we dat zijn auto papieren in beslag zijn genomen door een dronken roulage (agent midden op de weg die geld vraagt om geld (eigenlijk omdat hij al maanden geen salaris hebben ontvangen van de overheid en zij dat moeten doen, het is een sport om die roulage te omzeilen, als je pech hebt moet je veel betalen). We grappen er over, maar dan lezen we weer een bericht, dat inmiddels ook zijn paspoort, bankkaarten en veel geld uit zijn auto zijn gestolen…. Hm… geen grappen meer. Als hij thuis komt, gaan ze maar ergens wat drinken om maar afleiding te hebben in deze absurde situatie… En de volgende ochtend plannen we om om 6 uur te vertrekken, via het politie bureau bij de markt. Nu naar bed!