17 t/m 20 november

Woensdag 17 november.

Als eerste evenement van de dag hoor ik dat onze kokkin Brigitte die een jaar lang keihard gewerkt heeft voor ons tijdens repetitie en de tour, overleden is. Iedereen is aangedaan, bijna alle mensen die ik ken, hebben van haar gegeten en zijn allemaal verdrietig, echt heel naar om te zien. Het lichaam wordt zaterdag vrijgegeven en zondag is de begrafenis, ik ga er heen besluit ik.

Bij K-Mu, heeft Maurice technische vergadering over de voorstelling van komende week en het concert van Cize van de week daarop. Marlene is er ook aan het einde van de dag en gaat met mij mee naar het pleintje waar Daan en Eden zitten.

Donderdag 18 november :

Eerst ’s ochtends thuis werken over werkplan, dan naar K-Mu om dat te bespreken, Toto is er niet, hij heeft afspraak met Tigo (telefoon maatschappij) over zijn shop… Shop?? Hoezo? Ja, al lang heeft hij een Tigo-shop waarmee hij wat extra geld verdient…. Zo zie je maar, de ritselaar!

Ik ga met Maurice uiteindelijk aan de slag over zijn werk. We gaan over de Café Philo nadenken hoe dat vorm moet krijgen. Als Toto aankomt, maken we een lijst van alle activiteiten en nemen we door wat wat is, en hoe wat plaats moet vinden.

’s Avonds ga ik bij Papa Zefirin langs, vader van Guy-Geoges waar Daan ooit gelogeerd heeft, en daarna ontelbaar veel Nederlanders! Anouk had een pakketje aan mij gegeven met cadeautjes voor hun, alle dochters zijn dolblij met de cadeautjes, de foto’s, de boeken, heel mooi om te zien. Als klap op de vuurpijl haal ik mijn cadeau op tafel, een doos Ferero Rochers!!! Het euforie is niet meer te stoppen, iedereen krijgt er een, die wordt gretig en met veel plezier opgegeten, zo zie je maar de beste feestje van de ambassadeur zijn pas echt af met Ferero Rocher, ook in Congo!

Vrijdag 19 november:

Opmerkingen: Samenwerking in team is echt zichtbaar goed, mensen in het team zijn tevreden, werken hard, weten wat ze moeten doen, doen het ook, impressive!

'' Avonds is er Voorstelling: “Cercle au Féminin”, over relaties tussen vrouwen en mannen en vrouwen onderling. Het is leuk om te zien hoe het publiek reageert,

aan het einde van de voorstelling komt een man naarmij toe, hij heeft een 'vrienden van K-Mu-groep' in de wijk opgericht. Hij zei: ja dat is goed zo'n voorstelling, dan zie ik wat ik fout doe en dan ga ik het verbeteren met mijn vrouw!...

zo zie je maar weer!

Zaterdag 20 november:

Daan is vrijdag vertrokken naar de brousse voor een transport en ik ben alleen thuis, ik werk een beetje en Saint Theo, de technicus van het K-Mu Théâtre komt langs met de boor om een paar haakjes te plaatsen, verder ga ik naar het Espace Masolo, een cultureel centrum hier vlak bij, waar straatkinderen worden opgevangen en waar ze 3 keer per week Franse les krijgen en muziek leren in een Fanfare (zie artikel NRC, foto’s Rachel Corner, begin november verschenen). Het is een fantastische plek, heel inspirerend. Ik vind daar Cathy en de eigenares van het centrum, ik geef ze het NRC-artikel, zij zijn heel blij, kijken naar de plaatjes en lachen. Leuke mensen. Op straat spelen jongens fanatiek football, zodra ik eraan kom, willen ze allemaal iets van mij, tu me donnes ca? Wijzend naar mijn schoenen, naar mijn broek. Il faut me donner ça! Achete-moi un ballon, achète-moi une poupee…. Er komt geen eind, totdat ik zeg dat ik niks kan geven en dan gaan ze vrolijk door met voetballen alsof er niks is gebeurd.…

Quote van Maman Masolo: De voorstelling Basal’ya Bazoba heeft effect gehad! ik hoorde net het verhaal van een van onze jongens hier, hij was op straat terecht gekomen, verstoten door zijn familie, iemand nam hem mee naar een pastoor, deze pastoor is niet allerlei dingen gaan doen met hem, hij heeft hem terug gebracht naar zijn familie om het op te lossen. Helaas heeft het niet mogen baten, maar verschil is wel dat pastor geen misbruik van deze situatie heeft gemaakt.