Maandag 12 september

Wat gaat de tijd snel! Ik ben alweer 2 weken hier, het gaat goed hier, het heeft vooralsnog bijna niet geregend, terwijl het regen-seizoen is! Ik vind het niet erg hoor! ;-) Dit week-end was de finale van Releve Bi, waar Oumar in de jury was. Dat is de Senegaleze X-factor, georganiseerd door Youssou N’Dour. De finale werd live uitgezonden op TFM dus iedereen van de productie was zeer gespannen. Toen we aankwamen was het zoo druk! Helemaal zwart van de mensen, veel jongeren die hun favoriete kwamen ondersteunen. We konden bijna niet naar binnen, maar ik zag de bodyguard van Youssou en die liet ons binnen. Ik had een paar kaarten kunnen hebben van Oumar en had 3 dames van de Nederlandse Ambassade mee gevraagd. Aangezien wij de enige blanke waren werden we pal achter de jury geplaatst. Het begon ‘maar’ een half uur later dan gepland! Na het eerste nummer, pouf! Kortsluiting!!! Haha! Alles donker, de hele technische ploeg in alle staten! Maar aangezien dat ‘normaal’ is, bleef het publiek rustig, en de presentatrice, die ging ergens zitten wachten totdat de elektriciteit weer kwam! Naar 10 minuten was het weer geregeld en konden we door met de finale. Alle muzikanten waren erg zenuwachtig, de zangers ook, maar die moesten winnen dus die moesten het publiek blij maken zodat er op hun gestemd zou worden… Na 2 nummers, pouf! weer kortsluiting…. Dat allemaal live!! Niet te geloven, maar goed, weer na 15 mn, gingen de lampen weer aan! Dus gingen we weer verder. De 3 stijlen waren Mbalax, traditioneel muziek of free-style (lees rap!). De 8 finalisten deden hun liedje, na elk lied commentaar van een van de jury, warbij de camera’s ons ook niet misten (Toubabs in de zaal, waow!), en het publiek was helemaal door het dolle heen bij elk favoriete finalist, erg leuk om te zien. Ik kreeg weer beelden van toen ik in de jury was voor een Hip-Hop wedstrijd in Kinshasa! De Ambassade dames vonden het ook erg lachen! Een van de finaliste was blind, zij was erg populair. Het was mooi om te zien dat de bandleden iedere keer haar bij de arm pakte als ze te ver naar voren kwam in haar enthousiasme, of als ze te ver van de microfoon af stond. Al met al heeft het 5 uur geduurd! Er bleven 5 over (de dames waren gelijk geëindigd en Youssou besloot ze allebei te laten winnen). Die kregen als prijs een CD opname. Daarna gingen we ook nog met z’n alle eten… pff, we waren om 3 uur thuis! Ik kon niet meer!

Zondag heerlijk uitgeslapen, (Alioune was bij zijn ‘moeder’ gebleven, lekker rustig is het dan hier!). voordat we hem gingen halen, zijn we even bij de Maquis Capuccina langs geweest. Dat is een plek wat hotel, cafe-concert doet, een bekende van Oumar runt dat. Op die dag zou er een Kora speler met een zanger komen om te spelen om 18u. Inmiddels is het 18.30u en nog steeds geen muzikant te zien. Als Papis (die ene vriend) ons in de hele tent heeft rondgeleid gaan we naar buiten, en stopt daar een taxi. Daar is de lang verwachte zanger. Er stapt een man uit, zeer verfijnd gekleed. De man draagt een licht groene boubou, met een versiering geborduurd met roze draad. Het een beetje een typische uitziende man. Omdat wij daar staan, worden we aan hem voorgesteld. Hij kijkt ons aan, en dan doet hij zijn mond open en komt er een geluid uit zijn mond! Keihard!!.... Een lofzang voor Oumar , niemand zegt wat, blijkbaar gewend aan dit soort dingen, ik sta daar, verstijfd door het harde geluid wat uit zijn mond komt. Oumar dit, Oumar dat. Deze griot grijpt zijn kans om een klein centje te verdienen! Als een griot namelijk je naam begint te zingen dan moet je hem een kleinigheid geven, zo scharrelen ze van alles bij elkaar. En het duurt en het duurt dat gezang, zo lang dat de taxi chauffeur, die nog aan het wachten was voor zijn geld, hard begint te sputteren omdat hij verder wil werken. Afijn na 3 minuten, (en die waren lang, want het was heel hard), stopt hij met zingen en wij bedanken hem. Omdat Oumar hem geen geld geeft, loopt hij beduusd dan maar naar binnen. Hij loopt zo verwijfd met een handje in de lucht dat zelfs Oumar het door heeft dat hij van de mannen is…. We lachen de hele route om hem op weg naar Alioune. Wat een type!